طنز سياسي كه لوس و بي‌مزه شد

شاعر و طنزپرداز در مصاحبه با گزارشگر يك ، در مورد عملكرد هجو سياسي نسبت به گذشته موارد زير را گفت: “ما معني كامل طنز سياسي را از طريق ادبيات ايران ديده ايم. به عنوان مثال ، پس از عبيد و حافظ ، ما محبوب ترين قسمت طنز سياسي را در عصر مشروطه تجربه كرده و ديده ايم.” دهخدا ، نسيم شمال و شاعران مشابه و That the the هجو نويسنده مي تواند بر درك مردم و توسعه اهداف عالي تأثير بگذارد. ما ديديم كه آنها چقدر روشن فكر هستند و آنها را با شعر يا نوشتارشان به طور كامل از مردم آگاه كرديم.

وي ادامه داد: “مردم همچنين با شنيدن و خواندن اين هجوها قدرت تصميم گيري آگاهانه و خدمت به آزادي جامعه را دارند.” با اين حال ، اين هجو سياسي كه بعداً در خدمت مردم و جوامع قرار گرفت ، با گذشت زمان به شوخي هاي مبتذل و بي مزه تبديل شده است ، بسيار فراتر رفته و مي توان گفت تا حدي بي اثر است.

اكسير گفت: “امروز با گسترش فضاي مجازي ، 85 ميليون طنزپرداز در ايران وجود دارد و مي توانيد بلافاصله هر موضوعي را با مضامين متضرر و طنزآميز به خانه بياوريد و كنترل اين شوخ طبعي را از دست دهيد.”

شاعر مالاريا گفت: “اما به عنوان يك طبقه بندي ، مي توان گفت كه هجو سياسي هجو است كه بدون آلودگي ، بدون ارتكاب بد اخلاقي قابل تخريب است و در آن آزادي ، اخلاق و غيره به معناي مطلق قابل بازيابي است.” خدمت به انسان عمل. مي توان گفت اخيراً از اين نظر بسيار فقير بوده ايم.

اين شاعر همچنين گفت كه همه كانالهاي مجازي به دست كساني افتاده است كه بدون حفظ كرامت اخلاقي ترمز مي گذارند و از هر راه تجارت مي كنند. مي توان گفت كه اين به آزادي تمسخر و سوژه هاي ناپسند دامن زد. البته گاهي اوقات شاهد هجوهاي بسيار سنگين و زيبايي هستيم كه حرف مردم را مي زند و ذهن آنها را گسترش مي دهد و مي تواند به عنوان يك رسانه در تمام رسانه هاي واقعي و مجازي مورد استفاده قرار گيرد.

وي در مورد عملكرد شوخ طبعي در محيط هاي سياسي مانند انتخابات موارد زير را بيان كرد: “از آنجا كه شاعران طنز اصولاً مدافع مردم هستند ، نمايندگان منتخب آنها به قول هاي خود عمل نمي كنند يا اغلب” به دلايل مختلف “،” با استفاده از رانت هاي مختلف “فعالانه مشغول هستند.” از آنجا كه آنها حتي به تسكين توجه نمي كنند ، آنها هميشه به عنوان يك نتيجه از اين كار ناشايست به مسئله منفي نگاه كنيد ، و اين موضوع فقط براي بدنام كردن ، توهين و خنديدن استفاده مي شود ، در حالي كه هجو عمده ترين درجه اي است كه مردم آلودگي و كثافت خود را درك ، مشاهده و بزرگ مي كنند. شغل ، در جامعه م effectiveثر و مفيد خواهد بود ، اما چون آنها به مقامات و اقدامات آنها بي اعتماد هستند ، صفحه دوم داستان هميشه بيرون مي آيد و به تخريب ، دروغ ، فساد و آلودگي اين جريان ها مي پردازد.

اكسير افزود: “بنابراين شوخ طبعي مي تواند در اينجا بدون ترمز نقش خود را ايفا كند و هيچ كس جلوي آن نيست.” در حقيقت ، هجو مي تواند از همه مشكلات ، جرايم جنايي و مدني جلوگيري كند و جامعه اي پاك به معناي مطلق ارتباط قضايي و قانونگذاري آن فراهم كند. از ابتدا ، طنزپردازان ، مجاهدين واقعي كه به دنبال رفاه ، آزادي و پيشرفت اجتماعي هستند ، هميشه منزوي و به حاشيه رانده شده اند ، و هيچ كس به حرفه آنها توجه نكرده است. شوخ طبعي عجيب و غريب و بيگانه است و نمي تواند رسالت اصلي خود را در مبارزه با فساد ، جرم ، سرقت و اختلاس انجام دهد.

اين طنزپرداز همچنين گفت: اگر طنزپرداز اصولاً فساد اداري را مورد انتقاد و افشا قرار دهد ، بلافاصله با اتهامات همان مقام متوقف مي شود و در بدترين حالت از هدف اصلي خود بيرون رانده مي شود و اينجاست كه او را فلج مي كند. پاهاي هجو ديگر نمي تواند كاري انجام دهد. آهسته آهسته ، اگر جامعه ما اصولاً رشد كند و گفته شود كه بعد از مطبوعات ، هجو نيز مدافع امنيت ، رفاه ، آزادي اجتماعي و رفاه مردم است ، مشكلي پيدا نمي شود و هجو به عنوان يك رسانه برتر خود وظيفه اصلي. براي آشكار كردن نادرستي ها

اكبر اكسير كه به تازگي كتابي با عنوان “مارمولك هاي هاچ بك” منتشر كرده است ، در پايان گفتگو مجموعه شعر جديد “رادياتور” خود را منتشر و اعلام كرده است كه به همراه 70 شعر كوتاه طنز در انتشارات مرواريد منتشر خواهد شد. .

انتهاي پيام